Ang Timawa

Kabilugan na naman ng buwan, may may panahong napakagandang pagmasdan nito subalit sa gabing ito, may isang bagay na nagsasabi sa akin na may hindi kaaya-ayang magaganap. Marahil ay dulot na rin ito ng madilim na daang aking tinatahak. Ang mga kulisap ay hindi mapakali,animoy may ipinapahiwatig na babala. Habang ako'y nasa kalaliman ng aking pag-iisip isang  kakila-kilabot na sigaw  mula sa isang bakanteng-lote ang umalingawngaw sa katahimikan ng gabi. Hindi ko alam kung ano ang naganap ngunit naramdaman ko na lamang ang sarili kung tumatakbo papalayo sa isang damuhan na may matataas na talahib.Dahil na rin siguro sa mga naririnig kung balita mula nang maipadala  ako ng kagawaran ng aming kumpanya sa lungsod patungo sa kagawaran sa probinsyang ito. Isa umanong maligno ang gumagala sa lugar na ito tuwing bilog ang buwan,ngunit ang mas nakapangingilabot ay ang pagkain nito ng mga bata. Ayon sa isang librong nabasa ko sa isang silid-aklatan ng baryong aking tinutulungan, Timawa ang tawag sa malignong ito,noong umpisa ay hindi ko ito pinapaniwalaan.Ang mga ganitong nilalang ay nabubuhay lamang sa isang kathang-isip na panitikan,subalit sa isang lugar at pagkakataong ito, sila'y mga buhay at tunay na nasaksihan tulad ng mga bayani sa  kasaysayan ngunit taliwas nga lang sa mga  bayaning nagbibigay ng lakas ng loob at pag-asa, ang mga nilalang na ito ay puro takot at  ninagpis lamang  ang dulot. Hindi ko na malayang nakarating na pala ako sa aking tinitirhan. Dali-dali akong pumasok ng humahangos at malakas ang kabog ng aking dibdib. Isang matinding uhaw at gutom ang aking naramdaman kung kaya't dumiretso ako sa kusina at hinanap ang aking natitirang  kanin at galunggong mula sa almusal. Hindi ko malaman kung saan nanggaling ang isang amoy na biglang umalingasaw  sa loob ng bahay kung kaya't di ko na lamang pinansin, inilapag ko na sa mesa ang mga pagkaing kinuha sa kusina at umupo at nagsimulang kumain marahil sa sobrang gutom na rin kung kaya't kahit tira-tira  n lamang ang aking kinakain ay sarap na sarap pa rin ko rito.

Subalit  isang kahindik-hindik na larawan ang tumambad sa aking harapan,napatingin ako sa salamin na katapat ng aking mesa at nakita ko ang aking sarili na naliligo sa dugo.

Ang hawak kung galunggong ay mistulang laman loob ng isang hayop. Sa aking pagkatakot ay napatakbo ako sa aking silid,saka ko lamang nabatid na dito pala nanggagaling ang masamang amoy at nang papalapit ako sa aparador ay mas tumindiang masangsang na amoy.Ito'y aking binuksan at ako'y napahiyaw ng malakas! Isang batang wakwak ang katawan ang bumulaga sa aking harapan. Dito na unti-unting lumantad ang katotohanan, kabilugan ng buwan........ matinding uhaw at gutom.......mga bangkay sa damuhan.....Kung tama ang aking hinuha, AKO ANG TIMAWA! Ang nakakakot na nilalang na pumapatay sa mga bata!

Patakbo akong lumabas at nagulat ng makita ang mga mamamayan ng baryo na nakapalibot sa aking tirahan.

May dalang matutulis na kahoy at sulo. Isang lalaki ang sumigaw ng "ASWANG! SIYA ANG ASWANG!" at inihagis ang sulo na dala sa aking bahay. Sa isang iglap ay tinupok ang aking tirahang pawid na tila isa lamang marupok at manipis na saranggola. Nagsisunod  sila sa paghagis ng sulo sa akin, O Dios! Paano nangyari ito? Hindi ko na lang alam ang mga sumunod na nangyari ngunit sa pagbalik ng aking ulirat,heto ako'y nakatayo, tupok na ang aking tinitirhan, at maraming bangkay ang nakapalibot sa akin. Duguan ako subalit walang anumang sugat,kailangan ko ng lisanin ang lugar na ito,baguhin ang pangalan at humanap ng matutuluyan.

Maaari bang makituloy sa inyo?

Saglit lamang at nariyan na ako.

Wag kang mag-alala, may ilang araw pa naman bago bumilog uli ang buwan.

Pangako...

Bago iyon ay aalis na din ako.

Lahok para sa "Bagsik ng Panitik" contest ng Damuhan