SA MAY ESKINITA

 SA MAY ESKINITA

Ako’y napadaan sa isang mahabang eskinita,

Sa may likod ng SM Manila.

May babaeng  nagtanong sa akin kung saan ang tindahan ko,

Sabi ko, “Gng. Ako’y di taga rito.”

Napadpad ang aking mga paa sa isang isla ng mga binata,

May binatilyong lumapit sa akin at nagtanong,

“Malayo ba iniisip mo?”

Tugon ko’y ganito, “Hindi, naisip ko lang ang buhay ko”.

Iniwan ako ng lalaki na tila bagang naguluhan.

Marahil sa tono ng sagot ko’y parang joke book na lamang.

Magulo’t kalokohan, kung kay’t pinagtatawanan.

Pumunta ako sa simbahan, at lumuhod sa Panginoon,

Aking Itinanong, “Bait po ba ganito ang buhay ko, masagana

Ngunit may kulang, ano po ba ang tunay na kasiyahan?”

Ang sagot niya, “bumalik ka sa eskinita at pagmasdan ang buhay doon.”

Bumalik ako sa eskinita at nagulat sa aking nakita.

Isang pamilya sa salat sa pangangailangan. Naanting ang damdamin ko

Kung kaya’t ako’y naghatid tulong.

Sa huli naisip ko na maswerte ako. Hindi mahalaga ang kung gaano

Kataas ang pagtanggap sayo, matibay parin ang pagtulong sa kapwa ko.

Thanks to Arianne Cortes for sharing this wonderful poem